محمدرضا خسروی پور در همایشِ «هم گرایی علمی و صلح جهانی» در دانشگاه فرهنگیان نیشابور بیان داشت:
این که امروزه مشاهده می شود که هر ادعایی با صفت علمی آورده می شود دلیلی بر فربه بودن علم است. مراقب تفاوت علم و شبه علم باشیم.

این همایش روز بیست و پنجم آبان، به پاس هفته ی ترویج علم و روز جهانی «علم در خدمت صلح و توسعه» در دانشگاه فرهنگیان واحد نیشابور برگزارشد.

به گزارش کارشناس پزوهش این دانشگاه، در این همایش ابتدا دکتر احمد رئوفیان رییس دانشگاه با خوش آمدگویی به مهمانان و دانشجویان، دانشگاه فرهنگیان را یک دانشگاه مأموریت گرا دانست و بیان داشت: «وقتی ما برنامه محور عمل می کنیم پس برای پرورش دانشجومعلمان هم باید برنامه داشته باشیم. خوشبختانه دانشگاه فرهنگیان برنامه های خوب، مدون، هوشمندانه و آینده نگرانه ای برای تربیت معلم دارد.... برنامه هایی که قرار است در چهار سال تحصیل دانشجومعلمان، هویت آن ها را شکل بدهد. برخی از برنامه ها، برنامه های مهم تری است و این برنامه یکی از آن دسته برنامه هایی است که در راستای ساحت های تربیتی ست.»

دکتر رئوفیان در پایان سخنانش افزود: « قرار نیست ما فقط یک معلم تکنیکال تربیت کنیم. اگر قرارباشد یک معلم فکور، حرفه ای و چندساحتی داشته باشیم لزوم چنین برنامه هایی بیش از پیش احساس می شود.»

در ادامه ی این همایش محمدرضا خسروی پور کارشناس ارشد اختر فیزیک سخنرانی اش را این گونه آغازکرد: «این جمله را از من که بیست سال است معلم هستم بپذیرید که؛ کار بسیار سختی در پیش دارید. شما با نسلی رو به رو هستید که به شدت شما را به چالش خواهدکشید. اگر فکر می کنید که به رسم معلم های سنتی و خیلی قدیمی تر از من یک جزوه آماده می کنید و به کلاس  می روید و به دانش آموز می دهید و او هم می پذیرد، به شدت در اشتباه هستید. دانش آموز شما خیلی زودتر از شما به اطلاعات دسترسی دارد و خیلی تحلیل گر تر از شماست.... من به عنوان ولی دانش آموز نمی پسندم که معلمی سر کلاس فرزندم برود که به روز نباشد.»

خسروی پور با تأکید بر این که علم برای بشر ضرورتا توسعه به همراه نیاورده ولی فربه ترین روش توسعه جامعه، علم است، گفت: «جوامعی که در جهان کنونی از روش علمی بهره می برند، می توانند دیدگاهی مشترک برای نگاه به دنیای پیرامون خویش به دست آورند و بکوشند بر اشتراک ها و توافق ها تمرکز کنند و اختلاف ها را نادیده بگیرند تا به صلح حقیقی دست یابند.»

وی  در ادامه به دو پرسش اساسی، دیرینه و مشترک بشر، که همواره نماد کنجکاوی و علم زایی بوده اند، پرداخت و بیان داشت: « بر آنیم تا با بررسی این دو پرسش که؛ از کجا آمده ایم؟ و ماده سازنده ی هستی چیست؟، صحت و سقم گزاره ی فوق را بررسی کنیم.»

این همکار فرهنگی که در سال 2015 میلادی به مرکز تحقیقات هسته ای اروپا (CERN) را یافته بود با طرح این پرسشِ که « آیا شعار های CERN پس از نیم قرن از تاسیس آن تحقق پذیرفت؟» سخنانش را این چنین پی گرفت: « تعداد کشورهای عضو از 7 کشوراروپایی در ابتدای تاسیس، به 22 کشور در سطح جهان در حال حاضر رسیده است. تاثیر جنبه های عینی و مادی علم و فناوری را بر زندگی روزمره نمی توان نادیده گرفت، به طور مثال بهداشت در جامعه ما به دلیل افزایش سطح سواد علمی مردم در مقایسه با گذشته بسیار جدی گرفته شده است اما آنچه که ما به آن نیازمندیم آن است که علم به عنوان یک بینش مورد توجه قرار گیرد و عمومی شود که متاسفانه این مساله در جامعه فراگیر نشده است.

من ترجیح می دهم روی این موضوع بحث کنم که علوم محض به هیچ گونه توجیه بیرونی نیاز ندارند. جست وجوی دانش فقط به خاطر دانش، از شگرف ترین تلاش های خاص نوع بشر است. اما متاسفانه خارج از مرزهای جامعه محدود و بسته متخصصان و مشتاقان دانش، چنین دیدگاهی ممکن است افراطی، نخبه سالارانه و شاید غیرمسوولانه به نظر برسد و حتی می تواند در میان کسانی که حساب شده یا به ناچار اولویت های دیگری را برگزیده اند، نیت های سوئی ایجاد کند.

وی که اکنون دانشجوی دوره ی دکترای گرانش و کیهان شناسی دانشگاه شهیدبهشتی تهران است با هشدار به این که «مراقب تفاوت علم و شبه علم باشیم.» سخنانش را این گونه به پایان برد: «درست همانطور که علوم و فناوری های پیشرفته در جای جای جهان در حال رسیدن به اوج شکوفایی اند، جریان های ضدعلم نیز در حال شتاب گرفتن هستند و از معجون عجیبی از خودبیگانگی فردی و گرایش های افراطی در زمینه حفظ محیط زیست و حتی عناصر دانش پسامدرن تغذیه می شوند.

این که امروزه مشاهده می شود که هر ادعایی با صفت علمی آورده میشود دلیلی بر فربه بودن علم است.»

به گزارش کارشناس پژوهش، این همایش با نمایش فیلمی از برنامه ها و دست آوردهای مرکز CERN و پرسش و پاسخ میان دانشجویان با سخنران همایش،  پایان یافت.